Το χέρι της καταστολής, απλώθηκε, μεγάλωσε και αποθρασύνθηκε. Θέλουν να το συνηθίσουμε. Να συνηθίσουμε τον φόβο τον τρόμο, την υποταγή. Από τα σχολεία, στον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, στους διοικητικούς, στους ανέργους, στους ‘’ εξαθλιωμένους ‘’, στους κοινωνικούς χώρους, στους αγωνιστές… Η βιομηχανία δημιουργίας έντασης και επίθεσης σε όλους εμάς είναι στο αποκορύφωμα της.
Άλλοτε δακρύζουμε, θυμώνουμε, εκνευριζόμαστε… Για τον Αλέξη! φωνάζουμε τους Δεκέμβρηδες. Αλήθεια σε κάθε Δεκέμβρη έρχεται άλλος αέρας. Ανατρεπτικός. Τουλάχιστον παιδαγωγικός. Δίδαξε πολλά η αντίσταση, η οργάνωση, η ανυπακοή τον δεκέμβρη του ’08. Το μακρύ χέρι το κράτους – κυβέρνησης – καταστολής οδήγησε στην δολοφονία του 15χρονου Αλέξη. Έτσι απλά και ξεκάθαρα. Να συνηθίσουμε στον θάνατο, στην βία. Αφού οι πολιτικοί προϊστάμενοι έθρεψαν το τέρας της καταστολής, μετά ‘έτρεξαν’, να τα μαζέψουν. Το ίδιο συνονθύλευμα. Κούγιας, συκοφαντίες, υπουργοί, όλοι μαγείρεψαν το κόνιο της κοινωνίας.
Έπεσαν στο κενό όμως οι προσπάθειες τους. Η κοινωνία με πρωτοπόρα την νεολαία αντιστάθηκε, οργανώθηκε, άφησε παρακαταθήκη μαζικότατες κινητοποιήσεις και αναζητήσεις, Άφησε και ερωτήματα, όχι αινίγματα. Μπορούμε τελικά να αλλάξουμε τον κόσμο; Είναι εφικτό; Ανολοκλήρωτο το εγχείρημα του δεκέμβρη, αλλά η σπορά των αγώνων θα πιάσει τις ανάγκες της νεολαίας και της κοινωνίας σήμερα και θα απαντήσει. Ναι θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, τον παλιό, τον γερασμένο. Ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί.
Αλέξης, Λαμπράκης, Πέτρουλας, Κουμής, Κανελλοπούλου, Βασιλακοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος, Καναούτης, Φύσσας. Ή Γρηγόρης, Σωτήρης, Ιάκωβος, Σταματίνα, Σωτηρία, Μιχάλης, Θανάσης, Παύλος, γιατί εμείς διαβάζουμε την ιστορία σε μικρά ονόματα. Κι οι άλλοι; Οι τρεις μετανάστες που πνίγηκαν στον Έβρο το Μάρτιο του 2011, ένα παιδί με τη μαμά του και ένας άντρας 25 χρονών, δε μάθαμε ποτέ τα μικρά τους ονόματα. Εκείνο το παιδί που σκοτώθηκε όταν ανατινάχτηκε δίπλα του ένα γκαζάκι; Ο Λουκμάν που τον έφαγαν οι φασίστες; Ο παππούς που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα; Οι εκπαιδευτικοί που πνίγηκαν από το σχολείο στο σπίτι στη Ρόδο; Η δασκάλα που σκοτώθηκε ενώ ετοίμαζε τη σχολική γιορτή στη Θεσσαλονίκη; Οι χιλιάδες αυτόχειρες της κρίσης; Οι ανασφάλιστοι; Τα μαγκάλια που μας δηλητηριάζουν; Η μικρή 13χρονή και ο πεντάχρονος; Οι δύο φοιτητές;
Τελικά να μην ξεχνάμε, ο κάθε αγώνας, μικρός και μεγάλος είναι και αγώνας για την επιβίωση. Φυσική και βιολογική, κοινωνική και πολιτική. Αγώνας για την ζωή και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Καλούμε σε παρουσία στην πλατεία, την Παρασκευή στις 18 : 00, ημέρα μνήμης για την κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Να φέρουμε στο προσκήνιο τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ανοιχτή Συνέλευση Ορεστιάδας
a.s_orestiadas@ymail.com