Το Πολυτεχνείο Ζει.
Αυτό το σύνθημα έχει χάσει την ουσία του τα τελευταία χρόνια καθώς και η επέτειος της 17 Νοέμβρη το νόημά της και έχει γίνει ένα πανηγυράκι από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τους παρατρεχάμενούς τους, με κατάθεση στεφανιών και ανούσιων δηλώσεων, με “περιφρούρηση” του χώρου από τις κυρίαρχες παρατάξεις των φοιτητών σε άμεση συνεργασία τους με την αστυνομία.
Σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη το Πολυτεχνείο να πάρει την πραγματική εξεγερσιακή του διάσταση, για πάρα πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχήν, έχουμε μία δικτατορική κυβέρνηση υπό την πρωθυπουργία ενός τραπεζίτη, τον οποίο δεν έχει επιλέξει με κανένα τρόπο ο Ελληνικός λαός και επί πλέον με τη στελέχωση κάποιων υπουργείων, με ακροδεξιούς νοσταλγούς του Παπαδόπουλου, υπουργούς για πρώτη φορά (τόσο απροκάλυπτα) 37 χρόνια μετά τη χούντα. Με εντελώς αντισυνταγματικές διαδικασίες μας τον επέβαλαν οι δανειστές μας και το διεθνές κεφάλαιο για να εφαρμόσει και άλλα ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία αδυνατούσε να περάσει η κυβέρνηση Παπανδρέου υπό το βάρος της λαϊκής αντίδρασης.
Το “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” που φώναζε ο λαός το ’73 και ότι κατακτήσεις κατάφερε τότε έχουν καταπατηθεί σήμερα με απίστευτα άγριο τρόπο.
Καθημερινές απολύσεις εργαζομένων, μειώσεις μισθών και συντάξεων σε τέτοιο σημείο όπου να μην φτάνουν ούτε για τα βασικά, κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων, απίστευτη φορολόγηση και επιβολή χαρατσιών με το έτσι θέλω (αποφασίζομεν και διατάσσομεν).
Η παιδεία γίνεται υπόθεση για λίγους και “εκλεκτούς” με το νέο νόμο – πλαίσιο, που αντί για δημόσια και δωρεάν, γίνετε πλέον με όρους ιδιωτικών συμφερόντων μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες θα χρηματοδοτούν τα πανεπιστήμια, με σκοπό την αύξηση των κερδών τους και όχι την μόρφωση των φοιτητών.
Η ελευθερία καταπατάτε βάναυσα, με τις δυνάμεις καταστολής να επιτίθενται άγρια και να διαλύουν ειρηνικές συγκεντρώσεις, να συλλαμβάνουν τυχαίο κόσμο από τον δρόμο χωρίς να έχει κάνει τίποτα, μόνο και μόνο επειδή διαδηλώνει, τα Μ.Μ.Ε. να φιμώνουν και να διαστρεβλώνουν φωνές και κινήματα που αντιδρούν, το πανεπιστημιακό άσυλο να καταργήτε προσπαθώντας να περιορίσουν το φοιτητικό κίνημα, ποινικοποιήτε ο πολιτικός λόγος.
Η εξεγερτική δυναμική του Πολυτεχνείου δεν έσβησε το ’73. Ξαναζωντάνεψε σήμερα μέσα από την αγανάκτηση του κόσμου, για την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται σε κάθε επίπεδο της ζωής του.
Κινήματα αντίστασης, απεργίες διαρκείας, καταλήψεις εργασιακών χώρων, λαϊκές συνελεύσεις, δίκτυα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, οργανωμένες αντιστάσεις παντού.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο λαός πρέπει να επιλέξει τον τρόπο οργάνωσής του και τις μορφές αντίστασής του, έξω από γραφιοκρατικοποιημένους πολιτικούς σχηματισμούς και κομματικά γραφεία.
Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Πολυτεχνείου και αυτή πρέπει να είναι η καθημερινή μας απάντηση σε όλους αυτούς που έχουν εξαθλιώσει τις ζωές μας.
“Ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία
η χούντα δεν τελείωσε το ’73”