Σε μια περίοδο όπου, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των κατοίκων της Ελλάδας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, καθημερινά ο αριθμός των αστέγων μεγαλώνει, εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο και μικρομάγαζα κλείνουν κατά δεκάδες.

Σε μια περίοδο όπου, φασίστες δολοφονούν εν ψυχρώ μετανάστες χωρίς να τους αποδίδονται ρατσιστικά κίνητρα στις κατηγορίες τους, μπάτσοι καλύπτουν φανερά πλέον τις δράσεις των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, καθημερινά ανακαλύπτονται κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών, παιδεραστίας κ.τ.λ, με πρωταγωνιστές υψηλόβαθμους μπάτσους, γιατρούς, εισαγγελείς, εφοριακούς και η τρικομματική δοσίλογη κυβέρνηση να σιωπά και να συγκαλύπτει σκάνδαλα εκατομμυρίων ευρώ.

Μέσα σ’ όλα αυτά, κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν ν’ αυτοδιαχειριστούν τις ζωές τους, με σεβασμό και αλληλεγγύη απέναντι στο συνάνθρωπό τους, ανεξαρτήτου εθνικότητας, χρώματος, θρησκείας ή γλώσσας. Επέλεξαν να δώσουν “ζωή” σε εγκαταλειμμένα για δεκαετίες κτήρια και κει να δημιουργήσουν τις αντιστάσεις τους στο μαρασμό, την απανθρωπιά και το φασισμό. Κάποιους όμως, τους ενοχλούσαν αυτοί οι χώροι και επέλεξαν να τους κλείσουν, συλλαμβάνοντας τους ανθρώπους που τους στήριζαν και μάλιστα με γελοίες κατηγορίες, εξαπολύοντας εναντίον τους έναν οχετό μπουρδολογίας από τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε.

Αυτό όμως δεν θα τους περάσει…

Όσον αφορά τον Πινόκιο Δένδια, τον ηθικό αυτουργό όλης αυτής της γελοίας εκδικητικής εκστρατείας , απλά τα πράγματα: ας πάει να πουλήσει την παραμύθα του εκεί που την αγοράζουν. Δε θα μας τρελάνει όλους. Ξαφνικά να αντιλήφθηκε ότι υπάρχουν καταλήψεις κτιρίων στον ελλαδικό χώρο και ότι όλο το κακό του κόσμου κατασκευάζεται και εξάγεται από εκεί μέσα; Και τι δεν ακούσαμε τον τελευταίο καιρό από τις καθεστωτικές συχνότητες: στέκια ναρκομανών, κέντρα εκπαίδευσης τρομοκρατών, γιάφκες, οπλοστάσια, πηγές μολύνσεως, πηγές ανομίας. Η τακτική και η επιχειρηματολογία του Δένδια και της κομπανίας του μόνο αηδία μας προκαλούν. Τα μούτρα τους δεν αξίζουν παρά μια μικρή παράγραφο σε αυτό το κείμενο αλληλεγγύης προς τις καταλήψεις και τους αυτό-διαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους. Και αυτή η παράγραφος τελειώνει εδώ.

Η βίλαΑμαλίας, που χτυπήθηκε από το καθεστώς το Δεκέμβριο του 2012, είναι μια από τις μακροβιότερες καταλήψεις στον ελλαδικό χώρο (από το 1990). Το κτίριο χτίστηκε στα τέλη του 19^ου αι. Στέγασε το 2^ο γυμνάσιο αρρένων από το 1932 και εγκαταλείφθηκε από το κράτος το 1973. Το 1975 περιήλθε στην κυριότητα του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων και απλά ερείπωνε χρόνο με το χρόνο, άχρηστο και ξεχασμένο από κράτος και θεσμούς. Έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια και να γίνει κατάληψη ώστε οι τοίχοι του ιστορικού αυτού κτιρίου να ξαναδούν ζωή. Η ονομασία «βίλα Αμαλίας» επινοήθηκε από τους ίδιους τους καταληψίες, από τους οποίους είχε προηγηθεί κατάληψη ενός κτιρίου στη λεωφόρο Αμαλίας, που όμως κράτησε λίγο. Φεύγοντας από εκεί, οι καταληψίες βρήκαν ελεύθερο το συγκεκριμένο κτίριο, το κατέλαβαν και του έδωσαν τη συγκεκριμένη ονομασία.
Έκτοτε το κτίριο ξαναζωντάνεψε. Απαριθμεί άπειρες κοινωνικές εκδηλώσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες, διαλέξεις. Εντός του κτιρίου λειτουργεί τυπογραφείο, καφενείο, μουσικό στούντιο και δανειστική βιβλιοθήκη. Υπάρχουν ομάδες θεάτρου, μοντέρνου χορού, μουσικής, συλλογικής κουζίνας, προβολών, βίντεο, κουκλοθέατρου, βιβλιοπωλείου, όπως επίσης ομάδες αυτομόρφωσης βιτρό, ξένων γλωσσών, Η/Υ, πολεμικών τεχνών. Με λίγα λόγια, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι οι καταληψίες, πρόκειται για έναν χώρο ελεύθερης πολιτιστικής έκφρασης και πολιτικής δράσης.

Κανένας δεν ήξερε τι στέγαζε το κτίριο αυτό και ας βοούν οι τηλεαστέρες – δημοσιογραφίσκοι. Κανένας δεν είπε ότι το κτίριο αυτό είναι τόσο δημόσιο, όσο πολύ λίγα ακόμη. Χωρίς βέβαια να γράψουν την κοινωνική του συμπεριφορά.

Επόμενος στόχος της εκδικητικής μανίας του Δένδια ήταν η κατάληψη Σκαραμαγκά, στην Πατησίων 61. Ίδιο σκηνικό με την βίλα Αμαλίας, ίδιες κατηγορίες, ίδιος και ο τρόπος απαγωγής των καταληψιών από κουκουλοφόρους ΕΚΑΜίτες. Στο συγκεκριμένο κτίριο- εστία ανομίας, βάση των όσων υποστηρίζουν οι καθεστωτικοί, έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια η Μαρία Κάλλας. Για δεκαετίες μαράζωνε, όπως τόσα και τόσα κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είχε γίνει καταφύγιο τοξικομανών, σκουπιδότοπος και εστία μολύνσεων, όπως υποστηρίζουν κάτοικοι της περιοχής.

Όλα αυτά μέχρι το 2009, όπου και έγινε κατάληψη. Έκτοτε άρχισε η αναβίωση και του κτιρίου και της περιοχής, όπως παραδέχονται και κάτοικοι, εντελώς αντίθετοι με τέτοιες κινήσεις. Ανακαινίστηκε βήμα-βήμα με την προσωπική εργασία και την φροντίδα των καταληψιών. Η πόρτα του κτιρίου είναι πάντα ανοιχτή για όλους, είτε ως κοινωνικό στέκι, που εντός του λειτουργούν ξυλουργείο, συνεργείο επισκευής ποδηλάτων, καφενείο, κουζίνα, βιβλιοθήκη, αίθουσες μαθημάτων αυτομόρφωσης, χορού και άθλησης, πίστα αναρρίχησης, εργαστήρι ραπτικής και δωμάτια φιλοξενίας, είτε για να επισκεφτούν τον χώρο όπου μεγάλωσε η διάσημη υψίφωνος.

Ένα θέμα με την αντιπληροφόρηση και την ανατρεπτική έκφραση το είχαν πάντα οι εχθροί της αλήθειας που ακούνε στο όνομα «κυβέρνηση». Έτσι, στις 28/12 και με πρόσχημα την έρευνα για αποθήκες παρεμπορίου, τα μαντρόσκυλα της κυβέρνησης εισβάλουν στην ΑΣΟΕΕ, ξηλώνουν και κατάσχουν την κεραία, τον πομπό και τα μηχανήματα του 98fm.

Οι Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης λειτουργούν και εκπέμπουν από το 2002, ξεμπροστιάζοντας και ξεσκεπάζοντας πράγματα που κάποιοι προτιμούν θαμμένα, μιλώντας για πράγματα που κάποιοι προτιμούν να το βουλώνουν, φωνάζοντας δυνατά για αλήθειες που κάποιοι προτιμούν να φιμώνουν. Ο κόσμος των ΜΜΕ είναι μια τεράστια σάπια μαριονέτα. Είναι δύσκολο να αντισταθείς, να μην μπλεχτείς στα νήματα της, να αντιπληροφορείς τον κόσμο, να φωνάζεις την αλήθεια. Αυτό έκανε ο 98fm. Αυτό εξακολουθεί να κάνει.

Το πιο πρόσφατο εκδικητικό χτύπημα – συμβολικό (;;;;;) όπως αναφέρουν οι κυβερνητικές πηγές- του συστήματος ενάντια στην αντίσταση και την αξιοπρέπεια, ενάντια στο κύμα της οργής, που όλο και φουντώνει, που όλο και πλησιάζει, ήταν η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη. Τον Ιούλιο του 44’ εισέβαλλαν οι ναζί σε ένα κτίριο, λίγα μέτρα πιο κάτω, όπου ζούσε και το χρησιμοποιούσε ως αρχηγείο της η αντιστασιακή αγωνίστρια Λέλα Καραγιάννη. Τη συνέλαβαν μαζί με τα 5 παιδιά της, τη βασάνισαν και την εκτέλεσαν στις 8 Σεπτέμβρη του 44’. Το κτίριο της Λέλας Καραγιάννη 37, κληροδότημα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ήταν εγκαταλελειμμένο από το 1960 μέχρι το 1988. Στις 15 Απριλίου του 88’ η Λέλα Καραγιάννη 37 καταλαμβάνεται από μια ομάδα φοιτητών και έκτοτε θεωρείται η παλαιότερη κατάληψη στον ελλαδικό χώρο με την προσφορά της στο κίνημα να είναι ανυπολόγιστη.

κείμενο που δημοσιεύθηκε στο site της κατάληψης.

Οι πλατείες, τα δημόσια κτίρια, οι δημόσιοι κοινωνικοί χώροι, πρέπει ν’ ανακτηθούν από τους εργαζόμενους και την κοινωνία, να ξεμπροστιάσουν τους νταβατζήδες – διαχειριστές του πολιτικού συστήματος. Είναι πραγματικά λύση για το λαό, να κατακτήσει τις παραπάνω δυνατότητες.

Όλες οι επιθέσεις λοιπόν, έχουν ένα παρονομαστή, να πλήξουν τις “εστίες” που χτυπάνε την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα. Ζωτικής σημασίας για μας είναι, να υπερασπιζόμαστε κάθε ελεύθερο κοινωνικό χώρο και να δημιουργούμε νέες εστίες ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελεύθερης ζωής. Η πολιτική ατζέντα – χάρη της κυβέρνησης στο παρακράτος και τους φασίστες δεν θα περάσει φυσικά ποτέ.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ

ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ